نظريۀ وحدت شخصی وجود، اساس هستی‌شناسی عرفانی است، از اينرو گروهی از محققين اهل عرفان در مقام تبيين و دفاع از عقيدۀ خويش به اثبات برهانیِ اين نظريه اقدام نموده‌اند. حكيم و عارف معاصر، علامه طباطبائی نيز در آثار خود به اقامۀ براهينی در اثبات اين مدعا پرداخته است. ازجملۀ اين براهين، برهانی است كه در آن از طريق واكاویِ برهان حكمای متألّه مبنی بر وحدت سنخي وجود و تشكيكی بودنِ آن، مدعای عرفا مبنی بر وحدت شخصی وجود به اثبات رسيده است. اين برهان از حيث روش استدلال و همچنين پرداختن به فروع و نتايجِ گوناگون مطلب، بويژه روشن ساختن نسبت ميان نظريۀ عارف و نظريۀ حكيم، بديع و قابل توجه است. مقالۀ حاضر پس از تقرير هر يك از دو نظريه، به تبيين و تحليل برهان مذكور پرداخته و برخي از نتايج متفرع بر آن را مورد بررسي قرار ميدهد.
کلیدواژگان: وحدت وجود، تشكيك وجود، وحدت شخصی، وحدت سنخی، تشأن، ظهور
حسین کلباسی اشتری، مهدی ساعتچی
خردنامه صدرا، دوره ۱، شماره ۷۷، پاییز ۱۳۹۳، صص ۲۱-۳۶
برای مطالعه مقاله ایــنــــجــــــــــا را کلیک نمایید
